Δεν είναι δύσκολο να γράψουμε για την προέλευση των βλαστών. Τα οφέλη για την υγεία και τη θρεπτική τους αξία μελετώνται εδώ και αιώνες τόσο στην ανατολική όσο και στη δυτική βιβλιογραφία. Το πιο δύσκολο είναι να καταλάβουμε γιατί μια τέτοια διατροφή, γνωστή από την αρχαιότητα για τις θαυμάσιες ιδιότητές της, δεν έχει συμπεριληφθεί ακόμα στη διατροφή μας.
Σύμφωνα με τα βιβλία της κινεζικής ιατρικής που γράφτηκαν περίπου το 5.000 π.Χ., τα βλαστάρια είναι απαραίτητα στην καθημερινή διατροφή όλων μας. Είναι εξαιρετικά τονωτικά και φυσικό συμπλήρωμα διατροφής. Κατά τη διάρκεια των μακρών, κρύων χειμώνων, τα βλαστάρια ήταν μια απίστευτη πηγή ενζύμων, βιταμινών και πρωτεϊνών στην Κίνα και σε άλλες ασιατικές χώρες. Οι Hunza, που αναφέρονται από τον ιστορικό Πλούταρχο και ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα από τον Αγγλικό εξερευνητή Robert McCorrison, είναι γνωστοί για την μακροζωία τους και την άριστη υγεία τους : ζουν στο βόρειο τμήμα της Ινδίας και τα βλαστάρια είναι βασικά στη διατροφή τους. Τα βλαστάρια αποτελούν ακόμη και σήμερα σημαντικό συστατικό στην κουζίνα της Άπω Ανατολής.
Κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων οι στρατιώτες έπρεπε να μεταφέρουν ελαφριά τρόφιμα, αλλά συγχρόνως αρκετά θρεπτικά για να τους δίνουν ενέργεια. . Διαφορετικές ποικιλίες σπόρων μεταφέρονταν στις τσέπες τους, οι οποίες, με τη θερμότητα και την υγρασία του σώματός τους, σύντομα μετατρέπονταν σε βλαστάρια. (σ.σ. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς δεν ανακάλυψαν οι πεζοπόροι και ορειβάτες την ευκολία των βλαστών !) Το αλεύρι βλαστών χρησιμοποιούνταν για ζύμη ψωμιού. Μικροί σπόροι μπορούσαν να θρέψουν έναν στρατό.
Τον 19ο και τον 20ο αιώνα, ιεραπόστολοι, ανθρωπολόγοι και εξερευνητές που ταξίδευαν στην Κίνα και την Ινδία ανέφεραν ότι τα βλαστάρια ήταν η βασική τροφή στις χώρες αυτές.
Στο δυτικό κόσμο τα βλαστάρια έγιναν ουσιώδη σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο James Cook, Άγγλος εξερευνητής, μπορούσε να δοκιμάσει τις θαυμάσιες θεραπευτικές ιδιότητες των βλαστών σε αντίθεση με το σκορβούτο (έλλειψη βιταμίνης C εξαιτίας μιας δίαιτας φτωχής σε φρέσκα φρούτα και λαχανικά εξαιτίας ταξιδιών μεγάλων αποστάσεων). Πριν ανακαλύψει τις ιδιότητες του χυμού λεμονιού, ο Cook προσπάθησε με ένα ποτό φτιαγμένο από μαγειρεμένα βλαστάρια φασολιού. Παρόμοια, κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, ο αγγλικός στρατός στη Μέση Ανατολή καταπολέμησε την ευρέως διαδεδομένη επιδημία σκωληκοειδούς με μαγειρεμένα βλαστάρια φασολιού.
Με το ξέσπασμα του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί ερευνητές και διατροφολόγοι σκέφτηκαν τα βλαστάρια ως εναλλακτική λύση αντί του κρέατος και των γαλακτοκομικών προϊόντων σε περίπτωση έλλειψης τροφίμων. Η απειλούμενη έλλειψη τροφής δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και έτσι πάλι ξεχάστηκαν τα βλαστάρια.
Σήμερα, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, ο αριθμός αυτών που ενδιαφέρονται για τα βλαστάρια αυξάνεται γρήγορα. Υπάρχουν βιβλία και πληροφορίες σχετικά με το θέμα (κυρίως στα αγγλικά).
Στην αυγή μιας νέας Χιλιετίας, γνωρίζουμε ότι τα βλαστάρια δεν μπορούν να είναι το μόνο είδος διατροφής για τους πολυάσχολους ανθρώπους και αυτούς που ζουν με άγχος. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο να λάβουμε υπόψη όλα τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει αυτή η θρεπτική τροφή, στο σώμα και την υγεία μας.
